Կարճ առակ այն մասին, թե ինչպես սովորել երջանիկ լինել
Մի ծեր ու իմաստուն մարդ քայլում էր փոշոտ ճանապարհով։ Նա չէր շտապում. կանգ էր առնում երկնքի թռչուններով հիանալու, հետո նայում էր ճանապարհի մոտ աճող վայրի ծաղիկներին։ Հետո տեսավ մի տղամարդու, ով քայլում էր դեպի իրեն և ծանր ուղեբեռ էր կրում ուսերին։ Այս մարդուն մի հայացքը բավական էր հասկանալու համար, թե որքան դժվար էր նրա համար։
— Ինչո՞ւ ընտրեցիք քրտնաջան աշխատանքի և անվերջ տառապանքի ճանապարհը, — հարցրեց ծերունին։
— Ես տառապում եմ ոչ հենց այնպես: Դիմանում եմ փորձություններին, որ երեխաներս ու թոռներս ապրեն բարեկեցության ու երջանկության մեջ,- պատասխանեց դժբախտ մարդը։ — Իմ բոլոր նախնիներն այդպես են վարվել. նախապապն իրեն դատապարտել է գերաշխատանքի՝ հանուն իր պապի, պապը քրտնաջան աշխատել
է հոր համար, հայրը քաշել է ծանր աշխատանքն ինձ համար, և ես կդիմանամ տառապանքներին՝ հանուն իմ երեխաների բարօրության։
— Երջանի՞կ եք, — հարցրեց իմաստուն անծանոթը։
-Դեռ ոչ, բայց իմ երեխաներն ու թոռները, անկասկած, երջանիկ կլինեն, — ասաց խեղճը խանդավառությամբ։
— Գիտե՞ք, կա այդպիսի իմաստություն՝ անգրագետ մարդը չի կարող որևէ մեկին կարդալ սովորեցնել, իսկ նապաստակը երբեք բազե չի բարձրացնի,- ասաց իմաստունը։ — Նախ պետք է ինքդ փորձես երջանիկ լինել, և միայն այդ դեպքում դու ինքդ կկարողանաս երեխաներիդ սովորեցնել երջանկության արվեստը: Սա կլինի ամենաարժեքավոր բանը, որը դուք կարող եք թողնել նրանց:
Հիշեք այս իմաստությունը։ Սա ընդամենը կարճ առակ էր երջանիկ լինել սովորելու մասին։ Եթե ձեզ դուր եկավ, կիսվեք ընկերների հետ։
