Վերջերս կինս պատահաբար իմացավ,որ իրեն դավաճանել եմ, բայց ոչինչ չասաց․․․Երանի չլռեր ու ինձ նախատեր։Կնոջ և տղամարդու միջև հարաբերությունները դա առանձին և յուրահատուկ թեմա է:
Սերը ամենագեղեցիկ զգացմունքն է աշխարում, որը մարդուն թևեր է տալիս, սակայն ոչ բոլորն են գնահատում այդ վեհ զգացմունքը:
Դեռ երեկ բուռն սիրով միմյանց սիրող մարդիկ, սկսում են իրար ատել, արհամարհել,ոտնահարել և դավաճանել:Այս տղամարդու նամակն ուղղված է աշխարհի բոլոր տղամարդկանց: Նրանցից յուրաքնաչյուրը թող հետևություն անի իր համար:«Կինս իմացել էր իմ դավաճանության մասին:
Ես սպասում էի, որ ամեն վայրկյան տանը կարող է ռումբ պայթել, սպասում էի, որ նա սկանդալ կսարքի, իրերը կհավաքի ու կհեռանա:Սակայն նա լուռ նայեց աչքերիս մեջ, ու ոչ մի բառ չասաց:Նրա աչքերում ես խորը ցավ տեսա: Այնքան կուզեի, որ մեղադրական բառեր ասեր ու ինձ հնարավորություն տար արդարանալու, բայց նա ոչ մի բառ չասաց:
Կարծես լսում էի, ինչպես էր տնքում նրա հոգին, նրա հայացքում մի հարց էր դրոշմված. «Արդյոք ես արժանի էի սրան»:Ես հասկացա, որ այրվում է վերջին կամուրջը: Նրա լռությունը ուղղակի սպանում էր ինձ:Հիշում եմ ինչպես էի միշտ երազում ազատություն ունենալ ու նոր կյանք սկսել:
Հիմա ես ազատ էի, կարող էի հանգիստ հեռանալ, նա ինձ չէր պահի, բայց ես չէի ուզում:Այժմ ես միայն ուզում էի նախկինի պես արժանանալ նրա շոյանքներին, ժպիտին, ջերմությանը, բայց հիմա նա սառույցի պես սառն էր, նրա սառնությունն այրում էր ինձ:Ես որոշեցի առավոտյան խոսել նրա հետ, արդարանալ, ասել այն ինչ զգում եմ:
Բայց… առավոտյան ես գտա նրա անշնչացած մարմինը, ես գիտեի, որ նրա սիրտը հիվանդ է, բայց ոչ մի րոպե չէի մտածել, որ նրա սիրտը չէր դիմանա իմ դավաճանությանը:Նա ՍԻՐՈՒՄ ԷՐ ինձ: Ու ես զգացի, թե որքան դատարկ է աշխարհն առաց նրա ու ատեցի ինձ:Ուզում էի նրան գիրկս առնել, ու ասել, որ սիրում եմ իրեն, բայց այդ խոսքերն այլևս հասցեատեր չունեին:
Գնահատեք ձեր սիրելիներին, գնահատեք ու փայփայեք նրանց ովքեր ձեզ սիրում են, մի թունավորեք ձեր կյանքը դավաճանության թույնով և երջանկություն մի փնտրեք դրսում: Այլապես մի օր կարող է ուշ լինել»:
Կարդացեք նաև՝ Ես չեմ ցանկանում, որ իմ ուսանողուհի թոռնիկն ապրի ինձ հետ, իսկ որդիս նեղանում է․ Վերջերս նույնիսկ․․․
