Օլեգը հեռացավ: Լենան չգիտեր, կվերադառնա նա, թե՝ ոչ: Ես որոշեցի փորձել ինքս ինձ նոր աշխատատեղում, նոր վայրում, մեկ այլ քաղաքում, նրանից հազարավոր կիլոմետր հեռավորության վրա: Օլեգը ոչինչ չի խոստացել, իսկ նա ևս ոչինչ չի խոստացել:
Նրանք կարծես ընկերներ էին, կարծես պարզապես «կախում էին» իրարից, իսկ նրանք իսկապես չգիտեին, թե արդյոք ունեցել են հարաբերություններ, չնայած նրան, որ միասին էին մեկ տարի: Երբ նա հեռացավ, նա առաջինը ջնջեց նրա համարը:
Մտքերով նա խաչ քաշեց Օլեգի վրա, համոզված լինելով, որ նա իր կարիք չունի, քանի որ հեռացել էր իրենից: Գրեթե երկու ամիս է անցել, եւ նրանից ոչ մի զանգ կամ հաղորդագրություն չկար: Լենան փորձում էր չհիշել նրան: Եվ հետո իմացավ, որ հղի է…
Լենան այժմ սկսեց Օլեգիր կարիքը զգալ, կիսվել նրա հետ այս նորությամբ, սակայն նրա հպարտությունն ու վրդովմունքը թույլ չէին տալիս դիմել այդ քայլին, նա այժմ ստիպված էր անընդհատ հիշել Օլեգին, քանի որ կրծքի տակ կրում էր նրա երեխային:
Մի երեկո նա վերանայում էր Օլեգի հետ ունեցած ընդհանուր լուսանկարները: Նա միշտ ուրախ էր, միշտ ուշադրության կենտրոնում, միասին գրկախառնված, այս նկարում նրանք ճամբարում են՝ վրաններով, այստեղ ռեստորանում նշում են իր ծննդյան օրը …
Շատ հիշողություններ կային: Նրանք միասին ուրախ ու զրվարճալի ժամանակ են անցկացրել, բայց… ամեն ինչ կարծես թե աննկատ էր, ապագայի մասին խոսք չկար: «Նա միանշանակ ընտանիքի կարիք չունի»,- մտածում էր նա: Լենան շոյեց փորը և աղոթեց, որ ամեն ինչ լավ կլինի:
Առավոտյան հանկարծ խոհանոցի պատուհանին կանգնած նկատեց աղվանի. «Սա հաստատ լավ նշան է»,-ժպտալով մտորեց նա: Եվ նա սկսեց պատրաստվել աշխատանքի: Հաջորդ օրը, շաբաթ օրը, թակոցը արթնացրեց նրան, արթնացավ եւ տեսավ նույն աղավնին: Սա արդեն անսովոր է: «Հավանաբար, հարեւանները կերակրում են», – Լենան որոշեց եւ վերադարձավ քնելու: Երբ դա տեղի ունեցավ երրորդ անգամ, Լենան ուրախ ու արդեն մտահոգված էր:
Այսպես ժամանկ առ ժամանակ աղավնին այցելում էր նրա, չգիտես ինչու նա այդ աղավնուն նմանեցնում էր Օլեգին: Երբ երկար ժամանակ աղավնին դադարեց հայտնվել, Լենան շատ էր անհանսգտացել և նեղվել:
Եվ անկարծ երկար դադարից հետո երբ լսեց թակոց նա անմիջապես վազեց դեպի խոհանոցի պատուհը, բայց նկատեց, որ այս անգամ թակոցը դռան մոտից է լսվում:
Երբ դուռը բացեց շեմին կանգնած էր Օլեգը, նա անմիջապես գրկեց Օլեգին և խոստովանեց, որ այսքան ժամանկ նրա մասին է մտածել, իսկ Օլեգը նույնպես խոստովանեց. «ես նույնպես այսքան ժամանակ քո մասին եմ մտածել, Լեն, պարզվում է ես քեզ շատ եմ սիրում, առանց քեզ չեմ կարող ապրել»:
«Ես գիտեմ…»
Պահպանեք ձեզ թանկ մարդկանց…
